Rodzinne wakacje na kempingu
i podróże po Europie

Stary Rynek jest trzecim co do wielkości rynkiem w Polsce, tuż za Rynkiem we Wrocławiu i Rynkiem w Krakowie. Główny plac miasta był w miejscu obecnego Rynku wytyczony już w XIII wieku. To miejsce w którym przez wieki funkcjonowały jatki i targi chlebowe, rzeźnicze czy winiarskie. Swoje stoiska mieli budnicy (zajmujący się wyrębem lasów i wytwarzaniem produktów z drewna), szewcy, sprzedawcy sukna, garbarze i kuśnierze. Funkcjonował rynek solny, rybny, garncarski i kwiatowy. 

Tutaj też krzyżowały się drogi międzynarodowe oraz szlaki handlowe, dlatego na poznańskim rynku sporo było kramów z produktami na handel regionalny i zagraniczny. 

Na początku wszystkie budynki były drewniane, a pierwszym murowanym budynkiem była waga miejska. Kamienne budynki mieszkalne i kramy zaczęły pojawiać się dopiero w XIV wieku, dopiero po tym jak zezwolił na to Władysław Jagiełło nadając Poznaniowi taki przywilej.

Przez stulecia rynek był miejscem tętniącym życiem, jednocześnie pełniąc funkcję ogłoszeniową. Bowiem to tu za pomocą hejnału ogłaszano godzinę, a rozkazy, rozporządzenia i ustawy ogłaszano na każdym rogu placu. Na rynku odbywały się jarmarki i kiermasze, a do najpopularniejszych należały jarmark wielkanocny, świętojański czy bożonarodzeniowy.

Co ciekawe, to właśnie przez rynek przebiegała pierwsza linia tramwajowa w mieście. Na początek był to tramwaj konny, który wyruszył pod koniec XIX wieku, który później zastąpiono elektrycznym.

Jednak to miejsce nawiedzały także pożary, wojny i zniszczenia. W czasie odbudowy Rynku po II wojnie światowej, zdecydowano zamienić stragany i kramy na miejsce pełne instytucji kulturalnych, muzeów, galerii czy punktów gastronomicznych. W ten sposób Rynek zatracił swoją wielowiekową tradycję wielkiego placu handlowego na rzecz najbardziej reprezentacyjnej części miasta.

Obecnie Stary Rynek to jedno z najchętniej odwiedzanych przez turystów miejsc w Poznaniu. Na placu organizowane są jarmarki, festiwale i imprezy masowe. Znajduje się też kilka ważnych obiektów i budynków, które warto poznać bliżej.

Największą atrakcją ratusza w Poznaniu są oczywiście trykające koziołki, które codziennie w południe bodą się rogami pod zegarem ku uciesze zgromadzonych pod ratuszem mieszkańców i turystów. Poza tym można tu wysłuchać hejnału, z którym wiąże się legenda o królu kruków. Sam ratusz, bogato zdobiony ma kilka ciekawych elementów, na które warto zwrócić uwagę. 

W czterech rogach Starego Rynku w poznaniu umieszczone są fontanny czterech żywiołów, które zdobią rzeźby starożytnych bogów – Prozerpiny, Apolla, Neptuna i Marsa. Fontanny powstały w miejsce dawnych studni, które dostarczały miastu wodę. O tym dlaczego warto zwrócić uwagę na fontanny pisaliśmy TUTAJ (KLIK)

Niedaleko fontanny Prozerpiny, przy Ratuszu znajduje się pręgierz, który stanął tu w XVI wieku. Był miejscem w którym wykonywano kary i chłosty. Na szczycie pręgierza stoi kat z uniesionym w górę mieczem, który symbolizuje prawo do kary śmierci. Dawniej w słupie tkwiły żelazne obręcze za pomocą których przywiązywano skazańców do słupa.

Fontanna przedstawia Bamberkę w tradycyjnym bamberskim stroju, która w dłoniach trzyma nosidła, czyli drewniany przyrząd do noszenia ciężarów i konwie –  duże naczynia używane w winiarstwie.  

Fontanna Bamberki ma już ponad 100 lat. Ufundowała ją znana rodzina Goldenringów zajmująca się winiarstwem. Do rzeźby Bamberki pozowała osiemnastoletnia wówczas Jadwiga Gadziemska. Była pracownicą winiarni, a fundator wybrał ją na modelkę w nagrodę za dobrą pracę. Rzeźba miała upamiętniać osadników przybyłych do Poznania z okolic Bambergu. Bambrzy bowiem to Polacy, zamieszkujący okolice Bambergu w Niemczech, których przodkami byli niemieccy osadnicy. Zostali sprowadzeni do Poznania przez władze miasta, w celu zasiedlenia wyludnionych wsi.

Studzienka powstała dla kupców, którzy wystawiali swoje produkty na rynku. Służyła ona zarówno ludziom jak i zwierzętom – znajdowały się przy niej poidła dla koni i psów. Była to też reklama winiarni.

Waga miejska to w przeszłości było bardzo ważne miejsce na rynku. Zajmowano się tu bowiem ważeniem i mierzeniem towarów sprzedawanych przez kupców. Pracował tu najważniejszy urzędnik  czyli ważnik, który nadzorował poprawność ważenia i mierzenia oraz naliczał odpowiednie opłaty. Z wyposażenia Wagi sprzed 1890 roku zachował się kominek, który można oglądać w Sali Królewskiej w ratuszu. Do budynku Wagi przylega fragment zrekonstruowanych ław chlebowych. Miejsce w którym dawniej sprzedawano chleb. 

Inna budowlą na rynku jest odwach. To parterowy budynek, który był siedzibą straży miejskiej, a później policji. W okresie międzywojennym znajdował się tutaj areszt garnizonowy. Obecnie mieści się tu Muzeum Powstania Wielkopolskiego. Na szczycie budynku znajdują się trzy herby: herb Rzeczypospolitej z czasów Stanisława Augusta Poniatowskiego, herb Raczyńskich – Nałęcz i herb Poznania. Ten ostatni trzymany jest przez dwie syreny, w tle widać m.in. dwie chorągwie.

Obok ratusza, niedaleko pręgierza znajdują się urocze domki budnicze. Pierwsze domki pojawiły się w tym miejscu w XIII wieku, a sprzedawano w nich ryby, świece, sól  i inne przedmioty codziennego użytku. 300 lat później drewniane domki zastąpiono murowanymi kamieniczkami, które na parterze miały kramy, a na piętrze mieszkania. Kamieniczki mają różną szerokość – im szersza tym jej właściciel był bogatszy. Na niektórych domkach można znaleźć herby mówiące o tym czym handlował dany kupiec.

Kamieniczki są piękne i kolorowe, a ich nazwa wzięła się od tego, że w jednej z nich mieściła się kiedyś siedziba Bractwa Budników. Znajdziecie na niej herb budników – śledzia z którego wyrastają palmy. Na rynku znajduje najkrótsza uliczka w mieście. To ul. Kurzanoga. Ma 55 metrów znajduje się za domkami budniczymi. 

W kamienicy nr 84 znajduje się Muzeum Literackie Henryka Sienkiewicza, które powstało pod koniec lat 70-tych ubiegłego stulecia. Utworzono je ze zbiorów Ignacego Mosia, który kolekcjonował pamiątki związane z pisarzem. Znajdują się tu meble, dzieła sztuki, księgozbiór i unikatowe zbiory poświęcone życiu i twórczości polskiego Noblisty.

W Rogalowym Muzeum Poznania dowiecie się wszystkiego o Rogalach Świętomarcińskich, historii miasta i poznańskiej gwarze. Jest wspólne pieczenie rogali i degustacja. Z okien Rogalowego Muzeum jest najlepszy widok na brykające koziołki, bowiem kamienica nr 41 mieści się naprzeciwko ratusza.

Spacerując po poznańskim Rynku warto przekąsić rurę poznańską. Rura poznańska to kulinarny wypiek tradycyjny z ciasta piernikowego na miodzie. Ma kształt kwadratu wygiętego w półrurę. Związana jest z nim legenda. W czasie procesji w Boże Ciało rozpętała się wichura. Była taka silna, że zrywała dachówki z domów. Pomimo niebezpieczeństwa nikomu nie stała się krzywda. W dowód wdzięczności Panu Bogu upamiętniając tamto wydarzenie siostry pieką ciasteczka na wzór dachówek nazywane rurami.

No i oczywiście musicie spróbować Rogala Świętomarcińskiego. Rogale Świętomarcińskie nadziewane są białym makiem i bakaliami. To tradycyjny wypiek w Poznaniu na dzień Świętego Marcina, które wypada 11 listopada. Taki rogal musi mieć odpowiednią wagę, a tradycyjną nazwę mogą używać cukiernie, które posiadają certyfikat. 

Jeśli planujecie zwiedzić Poznań z dziećmi, koniecznie zobaczcie nasz pomysł na zwiedzanie centrum miasta. Jak wiecie lub jeszcze nie my nudnemu zwiedzaniu mówimy NIE! Chcemy, by zarówno dzieci jak i rodzice mieli frajdę z odkrywania nowych miast, a nie skupiali się tylko na cyknięciu zdjęcia i zjedzeniu lodów. My w każdym zwiedzanym mieście zamieniamy się w Superposzukiwaczy Przygód i ruszamy na Tajne Misje, które mają nam pokazać miasto w zupełnie nowy sposób – poznajemy ciekawostki, legendy, historię i zabytki, które wykorzystujemy do rozwiązywania zadań i łamania szyfrów. W Poznaniu pomagaliśmy koziołkom i ich przyjaciołom jednorożcom ocalić przepis na Rogale Świętomarcińskie. Zobaczcie: